Het aanvragen van faillissementen

 

Vindt een faillissementsaanvraag door een van deze partijen plaats, dan hoort de rechter eigenlijk maar één vraag te beantwoorden, namelijk: ‘is de schuldenaar in een toestand terecht gekomen, waardoor hij/zij niet meer betaalt? 

Wanneer is er precies sprake van zo’n situatie? Er gelden twee criteria om dit vast te stellen. Ten eerste moet er sprake zijn van meerdere schuldeisers, het zogenaamde pluraliteitsvereiste. Ten tweede dient moet worden aangetoond dat de schuldenaar niet meer betaalt. De aanvrager van het faillissement moet altijd een vordering op de schuldenaar hebben. Het is echter niet vereist dat die vordering van de aanvrager opeisbaar is.

Wordt door de rechter geoordeeld dat aan die twee voorwaarden is voldaan, dan kan een schuldenaar in staat van faillissement worden verklaard. Wat deze twee genoemde criteria precies inhouden en wanneer hieraan wordt voldaan, wordt in de onderstaande alinea’s verder toegelicht. 

 

Het pluraliteitsvereiste houdt in dat er, naast de aanvrager van het faillissement, nog een partij moet zijn die een vordering op de schuldenaar heeft. De vordering van die tweede partij wordt de steunvordering genoemd. Is er slechts één schuldeiser, dan zullen faillissementen niet worden toegewezen. Ook niet wanneer deze schuldeiser meerdere vorderingen heeft, omdat er dan geen steunvordering is. Overigens hoeven niet alle vorderingen opeisbaar te zijn. Vereist is slechts dat één van deze vorderingen opeisbaar is. Ook wanneer de schuldenaar het niet eens is met de vordering, maakt niet dat deze vordering niet kan dienen als steunvordering voor definitieve faillissementen.

Een gedeelte van een vordering aan een andere partij overdragen, om zo alsnog pluraliteit te creëren, is niet geoorloofd, zo volgt uit de jurisprudentie. De vordering van de andere aanvrager mag wel dezelfde schuldverhouding hebben. 

 

Als aan het pluraliteitsvereiste is voldaan, moet daarnaast ook nog worden vastgesteld dat de schuldenaar heeft opgehouden te betalen. Ook als er twee schuldeisers zijn, wil dat namelijk nog niet zeggen dat de schuldenaar die schulden niet kan betalen. Ieder bedrijf heeft immers vaak een aantal nog te betalen facturen liggen. Er hoeft slechts summierlijk, dat wil zeggen na een kort en eenvoudig onderzoek door de rechter, te blijken van feiten of omstandigheden waaruit volgt dat de schuldenaar in de toestand verkeert dat hij heeft opgehouden te betalen. Dit kan bijvoorbeeld worden aangetoond door middel van openstaande facturen, sommaties en aanmaningen die aan de schuldenaar zijn verzonden. 
 

Ook met de vaststelling dat de schuldenaar in de toestand verkeert dat hij heeft opgehouden te betalen, staat een faillissementssituatie niet in alle gevallen vast. Zo kan de schuldenaar de toestand van te hebben opgehouden te betalen mogelijk beëindigen door een betalingsregeling te treffen met de schuldenaren die de steunvorderingen leveren. Ook is het toegestaan dat een ander dan de schuldenaar de (steun)vorderingen voldoet, zo is door de Hoge Raad geoordeeld. 

 

Onze advocaten adviseren echter niet alleen aan de kant van de schuldenaar. Een faillissementsaanvraag kan namelijk ook gebruikt worden als incassomiddel door een schuldeiser. Een faillissementsaanvraag wordt dan gedaan als drukmiddel, met als doel dat de schuldenaar de openstaande vordering betaalt om zo een faillissement te voorkomen. 

 

Meer lezen over faillissementen? Bekijk dan onze Wikipagina.

Doorstarten na een faillissement? Lees de 6 harde lessen die ondernemers leerden na een faillissement